Terugblik op de afgelopen maanden

Heel voorzichtig kwamen de afgelopen maanden mensen onze moestuin binnen. De sfeervolle ruimte die we creëerden in de schuur bij de tuin, was klaargemaakt om Peters' collega's te ontvangen, om koffie te drinken, om te koken en samen te eten. De verhalen die er werden gedeeld aan de ronde tafel of tijdens de afwas, de ideeën die we uitwisselden...het was me allemaal even dierbaar. We inspireerden elkaar , we zorgden samen voor een veilige sfeer om ons hart te luchten, om stil te zijn of om keihard te lachen als dat nodig was.

Bij het luisteren naar iemands verhaal vroeg ik me regelmatig af; "Hoeveel kan een mens dragen?"

Als je zoveel meemaakt in je werk dan kunnen er veel relaties op spanning komen te staan; de relatie met je partner, met je kinderen, met je ouders, broers, zussen, werkgever, vrienden, collega's... Alles wat een zekere basis lijkt te geven komt op losse schroeven te staan. Het vraagt om je aandacht of energie die je niet altijd kunt geven. Simpelweg, omdat je genoeg aan jezelf hebt. Snappen wat er in je omgaat is één, om het over te brengen naar de ander dat is een tweede. Soms wil je de ander behoeden voor jouw verhaal (het is immers zo heftig). Als die ander zou kunnen luisteren zonder te oordelen of zijn of haar mening te geven (tenzij er om gevraagd wordt) dan ontstaat er ruimte...Ruimte om meer tot rust te komen en in je eigen tempo. En ruimte om met eigen oplossingen te komen. De oplossingen die jezelf bedenkt geven namelijk de meeste voldoening. Ze zijn een aandrijver om zaken aan te pakken.

In tijden van chaos of crisis, komen er vragen boven drijven zoals: Wie ben ik? Wat wil ik eigenlijk met mijn leven? Waarom ben ik hier? Hoe komt het dat ik dit meemaak? Vragen waar je niet meteen antwoord op weet maar die zich wel zo nu en dan blijven aandienen. Vanuit de rust en de veiligheid die er is in onze tuin kunnen mensen deze vragen tegen het licht houden. Soms zijn we hier direct bij betrokken, soms zijn we wat meer op de achtergrond aanwezig. Maar er gewoonweg 'zijn' is heel waardevol.

Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat mensen in me hebben. Ik lees in de ogen zoveel meer dan woorden ooit kunnen zeggen! Ik koester de verhalen in mijn hart...Ik draag ze dicht bij me. Ik laat ze ook los wanneer dat nodig is voor mij, door eens lekker te werken in mijn tuin of stevig te stappen in het bos. De natuur heeft een helende werking. Mijn hart, mijn hoofd en mijn handen zijn daar waar ze nodig zijn....daar vertrouw ik op.