Sprong in het diepe

De verbouwing is begonnen. In de schuur bij de moestuin wordt een aparte ruimte gemaakt waar we 9 mei aanstaande Peters' eerste collega's kunnen ontvangen. Hoewel we de afgelopen maanden veel gesprekken over ons 'Hartenboeren-initiatief' hebben gevoerd bij de politie, kan ik nog niet vol overtuiging zeggen dat het ook mijn collega's zijn. Ik ben immers geen politieagent. Ook nooit geweest. Ik ben de vrouw van een politieagent. Toegegeven dat ik me zo nu en dan een vreemde eend in de bijt voel in zo'n grote organisatie met haar eigen cultuur, vaktermen en gevoel voor humor.

Sinds ik 1,5 jaar geleden, na 9 jaar, mijn eigen werk als freelance- trainingsactrice opzegde, is er veel veranderd. Ik ben intensiever in de moestuin aan de slag gegaan en ons plan om Hartenboeren op de kaart te zetten werd hierdoor steeds concreter. Ik had mijn handen meer vrij (als de kindjes naar school waren) om alles mee vorm te geven. Peter werkte fulltime in de noodhulp en ieder vrij uur in de moestuin. Zo kwam er een website en maakten we samen met Carlo, een collega van Peter, onze docu-film die te zien is op deze website.

Het was financieel ook spannend. Niet meer werken als freelancer betekende immers ook geen inkomsten daarvan. We leefden met z'n vieren van Peters' salaris en dat voelde als een sprong in het diepe. We weten niet zeker hoe dit avontuur uitpakt. Het gaat immers om een pilot. Sommige mensen verklaren ons voor gek anderen zeggen angstig; "Zo, jullie durven, in deze tijd."

Maar als iets zó goed voelt , vanuit je binnenste...dan moet je er voor gaan, vinden wij. En dus gaan we er voor. We kregen een budget van de politie, voor de verbouwing en vroegen wat mensen om hulp. Het is hartverwarmende om te ervaren hoe graag mensen willen dat dit plan slaagt zowel binnen als buiten de politieorganisatie.

Het moederschap en het boerin zijn voelen als belangrijke rollen in mijn leven. Ik ben graag op het land en ik geniet van de kindjes die om me heen spelen in de zandbak of op de schommel.

Maar er is nog iets dat roept....een natuurlijke drang om mensen te helpen weer bij hun eigen kracht te komen. De afgelopen jaren heb ik gewerkt met mensen van allerlei pluimage en ik heb veel van hen geleerd. Ik heb het nodige mee mogen maken en ben daardoor als mens gegroeid en dat helpt bij de uitdaging die voor me ligt.
En er is ook twijfel. "Kan ik dit wel echt?" "Ook al voelt het goed?"

Wat zouden mijn ouders van deze sprong in het diepe vinden? Ik heb vaak het gevoel dat ze bij mij zijn. Dat ze over mijn schouder meekijken en zien hoe ik soms wat onwennig in al die zakelijke gesprekken bij de politie zit. "Hoe zou het zijn als ze er gewoon nog waren?" Terwijl ik in gedachte zo wat zit te mijmeren komt steeds hetzelfde zinnetje van mijn moeder in mijn hoofd. *"Medje, ge kunt ze pakke, zakke en verkoope!"

Mijn moeder was niet zo scheutig met complimentjes maar dit zinnetje kan alleen uit haar mond komen. Het is haar manier om me aan te moedigen. En dat is gelukt.
Bedankt ma, de kop is er af!